Ballada o samotnej fregacie - Kolor

W dalekim porcie, gdzieś na krańcu świata, 
Gdzie martwa fala uderza o brzeg, 
Stoi od dawna samotna fregata 
I na coś czeka u ujścia dwóch rzek. 
Stoi od dawna samotna fregata 
I na coś czeka u ujścia dwóch rzek. 

Rzeki wpadają do jednego morza, 
Ale w dwie strony unosi je prąd. 
Fregata czeka, choć chciałaby może 
Podnieść kotwicę i odpłynąć stąd. 
Fregata czeka, choć chciałaby może 
Podnieść kotwicę i odpłynąć stąd. 

W dalekim porcie, gdzieś na krańcu świata, 
Gdzie martwa fala uderza o brzeg, 
Mieszka dziewczyna, co przez długie lata 
Na kogoś czeka u ujścia dwóch rzek. 
Mieszka dziewczyna, co przez długie lata 
Na kogoś czeka u ujścia dwóch rzek. 

Rzeki wpadają do jednego morza, 
Ale w dwie strony unosi je prąd. 
Smutna dziewczyna pragnęłaby może 
Porzucić wszystko i odpłynąć stąd. 
Smutna dziewczyna pragnęłaby może 
Porzucić wszystko i odpłynąć stąd. 

Ale kotwice trzymają mocno, 
Dwie rzeki płyną w dwie strony od lat, 
Tylko po wodzie o zorzy północnej, 
Jak liść odpływa śnieżnobiały kwiat. 
Tylko po wodzie o zorzy północnej, 
Jak liść odpływa śnieżnobiały kwiat. 

I tak się jakoś los dziewczyny splata 
Z losem fregaty stojącej od lat. 
W dalekim porcie, gdzieś na krańcu świata, 
Tam, gdzie beztrosko śpiewa wiatr. 
W dalekim porcie, gdzieś na krańcu świata, 
Tam, gdzie beztrosko śpiewa wiatr.