Tak bardzo wierzę w nas - Zbigniew Wodecki

Nawet jeśli źle nam wróżą, 
My za życie toast wznieśmy winem z róży. 

Przybyło nam po kilka lat, 
Niby ten sam, a jakże inny wokół świat. 
Nie łatwiej żyć, nie łatwiej nam 
Dobrnąć z fasonem razem do Piotrowych Bram. 

Ale wierzę, tak bardzo wierzę w nas, 
W ciebie i w siebie i w ten zwariowany czas. 
Ale wierzę, choć ludzi jakaś część 
Miałaby znów o końcu świata pleść 
I o tym jak tę karę niebios znieść. 

Nawet jeśli źle nam wróżą, 
My za życie toast wznieśmy winem z róży. 

Mówią, że wiatr, że wicher dmie, 
I że z tym wiatrem bieda z nędzą do nas mknie. 
I co, że wiatr, że struny drżą, 
Skoro to oczu twoich blask rozjaśnia dom. 

Bo ja wierzę, tak bardzo wierzę w nas, 
W ciebie i w siebie i w ten zwariowany czas. 
Wierzę, choć jakaś ludzi część 
Miałaby znów o końcu świata pleść 
I o tym jak tę karę nieba znieść. 

Nawet jeśli źle nam wróżą, 
My za życie toast wznieśmy winem z róży. 

Księżyca sierp na niebie tkwi, 
Na niebie słońce, a po nocach znowu dni. 
hmmmm... 
Więc będzie tak jak miało być, 
Ot najzwyczajniej dokąd Bóg zezwoli żyć. 

Bo ja wierzę, tak bardzo wierzę w nas, 
W ciebie i w siebie i w ten zwariowany czas. 
Bo ja wierzę, choć jakaś ludzi część 
Miałaby znów o końcu świata pleść 
I o tym jak tę karę nieba znieść. 

Toast wznieśmy za nas!