Ballada o dziwnym malarzu - Dżem

Puste kieszenie i torba pełna snów, 
Oto malarz dziwny, który bywał tu. 
Wszyscy go znali, wiedzieli o tym, że: 
Duszę swą zaprzedał światu pędzli stu. 

Nie wierzył ludziom i sobie chyba też, 
Zbyt wiele bólu doznał, za dużo wylał łez. 
Karmiony pogardą i rzuconym groszem, 
Często tu siedział, obrazy sprzedać chciał. 

Kto choć jeden kupi dziś? Oo oo... 
Nie widziałeś, skręcasz w lewo, chcesz już iść. 
A być może, gdy zobaczysz właśnie je, 
Znajdziesz słabość swą i marzenia blask. 
No kto wie... ehee... 

Kto choć jeden kupi dziś? 
Nie widziałeś, nie widziałeś, a chcesz już iść. 
A być może, gdy zobaczysz je, 
Znajdziesz słabość swą i marzenia blask. 

Życie swe zamienił w deliryczny sen, 
Gubiąc gdzieś po drodze prawdę swą i sens. 
By w końcu się odważyć i zapukać tam, 
Gdzie teraz białą farbą maluje wieczny czas. 

Kto, no kto choć jeden kupi dziś? 
O oo o, oooo jeee au!.. 
Nana na na na na... 

Oh... 
Nie widziałeś, nie widziałeś, a chcesz już iść. 
A być może, gdy zobaczysz właśnie je, 
Znajdziesz słabość swą i marzenia blask. 
Kto wie... 

I marzenia blask... 
Kto wie... 
Kto wie... 

Nana na na na na na... 
Hej, hej... 
Hej... 
Hej! Hej!