Iść w stronę słońca - 2 plus 1

Iść, ciągle iść w stronę słońca, 
W stronę słońca aż po horyzontu kres. 
Iść ciągle iść tak bez końca, 
Witać jeden przebudzony właśnie dzień. 

Wciąż witać go, 
Jak nadziei dobry znak, 
Z ufnością tą, 
Z jaką pierwszą jasność odśpiewuje ptak. 

Iść ciągle być w tej podróży, 
Którą ludzie prozaicznie życiem zwą. 
Iść, zawsze iść jak najdłużej, 
Za plecami mieć nadciągającą noc. 

Z najprostszych słów, 
Swój poranny składać wiersz. 
W kolorach dwóch raz zobaczyć to, 
Co niewidzialne jest. 

Iść, ciągle iść, trafiać celnie, 
W zawianej piaskiem trawy ślad. 
Być sobą być niepodzielnie, 
Oczami dziecka, mierzyć świat. 
Iść, ciągle iść w stronę słońca, 
W stronę słońca aż po horyzontu kres. 

Iść, ciągle iść w stronę słońca, 
W stronę słońca aż po horyzontu kres. 
Iść, ciągle iść w stronę słońca, 
[W stronę słońca aż po kres.] 

Iść, ciągle iść w stronę słońca, 
W stronę słońca aż po horyzontu kres. 
Iść, ciągle iść w stronę słońca, 
W stronę słońca aż po horyzontu kres.